Борын заманда бер патша булган, ди. Моның хатыны көннәрдән бер көнне үлеп китә дә, бу икенче хатынга өйләнә. Беренче хатыннан бер чибәр улы калган икән, ди. Малай көн үсә, төн үсә, – егет булып җитә. Бервакыт төшендә моның кар-шысына дөньяда булмаган чибәр кыз килеп баса, имеш. Ул кыз шундый нурлы, ди, аның нуры кояш нурыннан да якты да, көчле дә, имеш. Үзегез беләсез, төшнең гомере кыска, егет уяна. Уянса да, кызның сурәтен югалтмый. Көннәр буе шул кызны уйлый, ашаганы аш түгел, йокысы йокы түгел. Бер-ике атнада тәмам кипте, саргайды егет.

Бер патша булган, ди. Аның бердәнбер кызы булган. Патша күрәзәчегә барып карата моны, бу кыз ничек булыр икән, дип. Күрәзәче әйтә: «Синең бу кызың ундүрт яшендә югалыр», – ди. Шулай дигәч, патша бу кызны сакчылар куеп саклаткан, ди.

Борын заманда, кәҗә команда, саескан сотник, карга плот-ник булып торганда, яшәгән, ди, бер атаклы аучы. Моның атаклы булуы шуннан гыйбарәт икән: дөньяда булган бөтен хайваннар моны белә торган булганнар, ди.

Борын-борын заманда бер солдат гаскәри хезмәттән кайта. Яхшы эшләгәнгә күрә мона бүләк итеп егерме биш сум акча да бирәләр. Бу шулай иттереп юлга чыга. Кайта-кай-та кич була да бер авылга кереп куна. Шул авылда бар акчасын туздырып бетерә дә таң аткач, тагын юлга чыга бу. Моның кайтып җитәргә ерак әле, кайта-кайта кич тә була. Бер шәһәргә барып җиткәч, тагын кереп кунарга туры килә моңар. Хәзер иңде моның акчасы да юк. Кая барырга? Уйлап тора да патша янына китә бу. Патша янына барып керә. Патшага әйтә:

Бер авылда бер мунча була. Ул мунча җенле була. Шул авылда беркөнне бер йортта кызлар, егетләр белән бергә аулакта утыралар икән, ди. Шунда кызлар әйтә егетләргә:
 — Кайсыгыз шул мунчадан таш алып килә, шуны яныбызда кундырабыз, — ди. Егетләр арасыннан берсе чыгып: «Мин барам», — ди. Бара бу егет мунчага. Башка егетләр ерактан гына карап торалар инде. Керә бу мунчага, тота ташны. Шул вакыт кемдер моның кулыннан тотып ала. Бу кычкыра хәзер: «Җибәр», — ди. «Мине алсаң җибәрәм», — ди ниндидер тавыш. Егет уйлый инде хәзер, «ярар, алам дип әйтим, җибәрер бу», — ди.

Бер кыз сеңлесе белән яланга җиләк җыярга чыга. Болар җиләк җыялар-җыялар да кайтырга чыгалар. Юлда сеңлесе әйтә:

– Апа, ди, сусадым, эчәсем килә, ди, ат тоягына җыелган суны эчәм, – ди.

– Эчмә, ат булырсың, – ди тутасы.

Бераз баргач:

– Әнә, сыер тоягына җыелган су бар, шуны эчәм, – ди.

– Юк, аны да эчәргә ярамый, сыер булырсың, – ди.

Борын-борын заманда булган икән, ди, бер карт. Бу картның өч улы булган. Бер заманны бу карт үзенең улларын чакырып алган да, картлысына утыртып, иң элек өлкән улыннан сораган:

– Улым, сиңа өйләнергә вакыт инде, кем кызын аласың, – дигән.

– Менә шушы каршыбыздагы капка кызын алмакчы булам, – ди улы.

Борын-борын заманда булган икән, ди, бер патша. Бу патшаның булган, ди, өч кызы. Патша кызлары берсеннән-берсе матур булганнар, ди. Көннәрдән бер көнне бу өч кыз болынлыкка йөрергә дип чыкканнар. Болар болынлыкта йөргән вакытта гына бик каты җил-давыл чыга да кызларның өчесен дә күтәреп алып та китә. Патша, үзенең кызларының югалганын белеп, бик зур кайгыга төшә. Көн эзләтә патша бу кызларны, төн эзләтә, үз патшалыгында урманы, су буйлары калмый моның, бөтен җирдән эзләтеп карыйлар, кызларны таба алмыйлар.

Булган, ди, борын заманда бер хатын. Аның булган, ди, өч өе: берсе кешенеке, берсе күршесенеке, берсе салмаган, бурасын да алмаган, шунлыктан ул алачыкта гына торган, ди. Алачыгы шәп икән: һава белән каплаган, җилләр белән мүкләгән. Ач иде, ди, ул тук иде, ди, алачыкта гына торса да, кешегә чыгу гадәте юк иде, ди.

Берәүнең бер кызы белән бер улы булган, ди. Үләр алдыннан әтисе улына әйткән:
 — Үзең өйләнмичә торып, тутаңны кияүгә бирмә! — дигән. Егет әтисенең сүзен тыңламаган, тутасын сыңар күзле бер кешегә кияүгә биргән. Йортта егет берүзе генә калган. Көннәрдән бер көнне, урманда йөргәндә, егет күпер башында бик матур бер кызга юлыга. Танышалар болар, сөйләшәләр. Егет моны хатын итеп алып та кайта.