Шахта иясе сызгыра, мәче булып кычкыра, яшь бала булып җылый, аю булып үкерә, эт булып улый. Забой ишеләсе булса, Шахта иясе шахтерга: «Кит! Кит! Кит!» — дип кычкыра. Шахтер шул сүзләрдән соң китү белән, забой гөрселдәп ишелә.

Бер шахтер бик күп эшләгән. Ул, башка шахтерлар шикелле, күмерне азапланып чапмаган, кәйләсен күмергә акрын гына бәреп торган, күмер үзлегеннән ишелгән. Ул күмерен бер вакытта да үзе төямәгән, яңадан эшкә килгәндә, аның күмер чаба торган урыны әзер булган, ташларны, порода-ларны җыештырасы булмаган, эшне һәрвакыт чиста забойда башлаган.

Шүрәле кара урманнарда гына тора. Ул кешегә охшый, тик кешедән аермасы: бармаклары бик озын да, тырнаклары бик каты да, бик озын. Аның бер-бер бармагы берәр сөям (чирек аршын) буйлыгы; тырнаклары берсе-берсе адәм бармагы буенда була. Капчык күк имиләре була. Аларны ул иңбашы аркылы аркасына салып йөри.

Көннәрдән бер көнне кызлар көтүләре белән урманга җиләккә киткәннәр. Көн бик эссе булган. Алар урманда, бик озак йөреп, тырыс тутырып, җиләк җыйганнар. Эсседән, бөркүдән тамаклары кипкән. Шуннан бер кыз якында күл барлыгын әйткән.

Өй иясе — өйләргә ияләшә торган, идән астын бик еөя торган, үзенең яраткан урыныннан төн урталарында гына чыга торган, өйне яратса, бик тырышып карый торган, озын чәчле, бик игелекле мәхлук ул.

Өрәк кеше көчләп үтерелгән урында, йә булмаса кеше каны агызылган җирдә була, күбрәк көчләп үтерелгән кешенең гүре өстендә күренә. Кешеләргә ул күп усаллык тидерми. Аның йә йөренгәнен генә, йә ачы тавыш белән моңланып җылап утырганын гына ерактан күрәләр.